Instrukcja montażu
Po rozpakowaniu zestawu powinno się dokonać suchego montażu w celu sprawdzenia i rozplanowania wszystkich elementów zgodnie z projektem wykonawczym. Bardzo ważne jest zachowanie odległości zgodnie z obowiązującymi przepisami. Maksymalna głębokość posadowienia zbiornika gnilnego licząc od poziomu dna wynosi 2,20m a maksymalna grubość zasypki nad zbiornikiem wynosi 1m.
Na dnie wykopu wykonujemy 10-15cm podsypkę z piasku. Następnie umieszczamy zbiornik tak, aby był stabilnie ustawiony w poziomie (sprawdzenia dokonujemy za pomocą poziomicy). Napełniamy zbiornik wodą do 2/3 całkowitej pojemności sprawdzając szczelność. Następnie równomiernie zasypujemy wykop wokół osadnika warstwami o grubości 30 cm, stopniowo zagęszczając grunt.
Obsypka boczna powinna być wykonana w gruntach sypkich z gruntu rodzimego zaś w gruntach spoistych z piasku średnio lub gruboziarnistego bez kamieni oraz ostrokrawędzistych elementów. Na terenach podmokłych oraz przy wysokim poziomie wód gruntowych osadnik należy zabezpieczyć przed wyporem wody podczas okresowego usuwania osadu. W tym celu zaleca się posadowić osadnik na 10-15cm podsypce piaskowej wykonanej na płycie betonowej ułożonej na dnie wykopu. Osadnik mocujemy do płyty betonowej z żelaznymi uchwytami za pomocą pasów kotwiczących.
Przy wszystkich pracach montażowych należy uwzględnić osiadanie gruntu.
W wypadku głębszego posadowienia osadnika i studzienki rozdzielczej należy zastosować w kominach inspekcyjnych strukturalne rury przedłużające z PP o średnicy zewnętrznej 400mm. Każdy komin zamykamy pokrywą przykręconą do korpusu dwoma śrubami.
Montaż przyłączy
Rury o przekroju 110mm lub 160mm łączymy ze sobą ze spadkiem od 1,5% do 2,5%. Przy rzadszym używaniu instalacji stosujemy większy spadek. Głębokość posadowienia przykanalika na wlocie do osadnika powinna wynosić od 0,30 do 0,40m. W celu zapobieżenia wychłodzenia się ścieków zaleca się instalację zbiornika gnilnego jak najbliżej miejsca wyprowadzenia ścieków z budynku, tj. od 3 do 8m. Przy dłuższej niż zalecana odległości należy rurę zaizolować termicznie i zwiększyć spadek do 3%-4%.
Osadnik należy podłączyć do pionu kanalizacyjnego zakończonego rurą wentylacyjną lub osobnego przewodu wentylacyjnego o średnicy min. 110 mm wyprowadzonego ponad dach.
Studzienka rozdzielcza
Połączona jest z osadnikiem rurą kanalizacyjną o średnicy 110mm. Szczelność połączenia z przewodem zapewniają uszczelki znajdujące się w otworach studzienki. Różnica wysokości pomiędzy osią otworu wlotu do studzienki a wylotu wynosi 10cm.
Studzienka stanowi początek drenażu rozsączającego i przeznaczona jest do równomiernego rozprowadzania podczyszczonych ścieków bytowo – gospodarczych do poszczególnych nitek drenażu rozsączającego. Jej poziom posadowienia warunkuje rzędna wyjścia ścieków z osadnika. Głębokość posadowienia wynosi przeważnie około 60cm. Pod studzienkę również stosujemy 10 cm podsypkę. Przy zasypywaniu i obsypywaniu studzienki stosujemy takie same zasady jak przy osadniku gnilnym. Ważnym elementem jest montaż w studzience zastawki regulującej przepływ do poszczególnych rur rozdzielczych ścieków. Ich montaż pozwoli nam później na kontrolę przepływu. Będziemy mogli przy działającej już oczyszczalni przed płukaniem przewodu jedną z linii rozsączających zamknąć i skierować z niej przepływ do drugiej.
Montaż rur rozdzielczych
Przewody o dł. 2,5 m koloru zielonego układamy ze spadkiem od 0,5% do 1% na zagęszczonym podłożu piaskowym i obsypujemy piaskiem, drobnym żwirem lub keramzytem. Po połączeniu rur rozdzielczych ze studzienką odległość pomiędzy przewodami rozsączającymi wynosi ok. 4,5 m. Odległość tą możemy zmniejszyć do min. 2 m poprzez odpowiednie skrócenie rur rozdzielczych.
Montaż drenażu rozsączającego
Rury o dł. 2,5 m koloru niebieskiego układamy ze spadkiem od 0,5% do 1% na 10-15 cm warstwie z płukanego żwiru o granulacji 12-24/16-32 mm lub zastępczo żwiru o granulacji 20-40 mm. Dopuszcza się zastosowanie innego materiału filtracyjnego o podobnej granulacji, jednak musi być płukany – nie może zawierać frakcji pylistych oraz musi być odporny na ścieki. Rury łączymy ze sobą za pomocą złączek, zaś z rurami rozdzielczymi za pomocą kolan elastycznych.. Trzeba pamiętać, że rury te posiadają otwory, przez które wydostają się oczyszczone ścieki do gruntu. Układamy je otworami skierowanymi w dół.
Szerokość warstwy żwirowej powinna wynosić w gruntach bardzo dobrze przepuszczalnych 0,5 m, w gruntach o średniej przepuszczalności 0,6 m, zaś w gruntach o małej przepuszczalności 0,8 m (im mniejsza przepuszczalność, tym szersza warstwa).
Najlepsza głębokość położenia drenażu wynosi 0,5 do 0, 60 m, ponieważ procesy zachodzące w glebie są procesami tlenowymi. Stąd najlepsze warunki rozwoju błony biologicznej są do głębokości maksymalnie 1m. Przy zwiększaniu głębokości istnieje niebezpieczeństwo podtopienia przez wody gruntowe oraz jakości oczyszczania ze względu na pogorszenie warunków tlenowych.
Natomiast mniejsza głębokość nie pozwala na zachowanie wystarczającej grubości warstwy gleby uprawnej, dla której wymagane minimum wynosi 20cm. Wokół drenażu w odległości 3,0 m nie wolno sadzić drzew oraz roślin z rozbudowanym systemem korzeniowym.
Rury rozsączające kończymy pionowo wyprowadzoną rurą wentylacyjną ponad powierzchnię terenu min. 0,5m połączoną łukiem z rurami drenarskimi. U góry rur wentylacyjnych mocujemy wywiewki wentylacyjne. Testujemy szczelność połączeń oczyszczalni wlewając do niej wodę i obserwujemy jak się rozchodzi w poszczególne nitki rozsączające.
Rury rozsączające zasypuje się materiałem filtracyjnym ponad wierzch rury warstwą o grubości min. 5cm. Na tą warstwę układamy geowłókninę, która ma za zadanie chronić drenaż przed zanieczyszczeniem złoża filtracyjnego. Geowłóknina przepuszcza wodę zatrzymując drobne frakcje mineralne piasku oraz inne wypłukiwane z gruntu rodzimego.
Zasypujemy oczyszczalnię, górną warstwę osadnika obsypujemy urodzajną glebą i po wyrównaniu terenu siejemy trawę.